Konuşmacı olarak katıldığım engelli farkındalığı seminerlerinde çokça karşılaştığım bir söz vardı: Biz daha önce hiç engelli biriyle karşılaşmadık, bu yüzden nasıl davranacağımızı bilemiyoruz. Hep merak etmişimdir, bilgi ve iletişim çağında, nüfusa oranlarsak her 10 kişiye 1 engellinin düştüğü koca ülkede koca koca insanlar nasıl bir tek engelliyle bile diyalog kuramamış olabiliyor? Yeni bir şehre taşınmamın doğal sonucu olan engin sosyalleşme tecrübelerim den yararlanarak bu konuya bir açıklık getirmek isterim.
Birtakım insanlar, bulundukları ortamda bir engelli varsa yokmuş gibi sohbet ediyor, onun sohbete dahil olmak için söylediği şeyleri veya sorularını "Hııhıı, aynen, evet evet, doğru, anlıyorum."gibi kelimelerle geçiştiriyor ve bir sonraki planlarına o kişinin dahil olmaması için gerekli önlemleri alıyor. Bu tür davranışlarının etkisiyle engelli arkadaş edinemeyen bu kesim, çalıştıkları şirketin/kurumun zoruyla ya da kolay yoldan yüksek not alınabilen bir seçmeli dersten geçme koşulu olarak katıldıkları farkındalık seminerinde koro halinde "Kimseyi tanımadım ben, gözleri görmeyen..." potporisine başlıyor. Eğitime, istihdama, sosyal ve kültürel etkinliklere geçmişe nazaran çok daha aktif katılabilen ve ülke nüfusunun azımsanmayacak bir kısmını oluşturan kesimden tek bir kişiyle bile okulda, işte, bir arkadaşınızın doğum günü partisinde, kısaca ismen tanışabileceğiniz, ortak yönlerinizi keşfedip arkadaş olabileceğiniz hiçbir yerde karşılaşmadınız mı gerçekten? Belki benim engeldaşım, bir şekilde döne dolaşa sizin masaya gelmiştir. Olamaz mı? Olabilir.
Bu konuda bize de görev düşüyor aslında. "Bizim bölümde de bir görme engelli var da onunla nasıl konuşalım?" diyen kişiye kendisini farkındalıklı hissettirecek hap bilgiler sunmak veya politik doğrucu sözcüklerle bezeli sofistike cümleler öğretmek yerine "Selam ben Duyarcan, ders başlayana kadar kantine inip kahve alacağım sen de benimle gelmek ister misin?" gibi tekliflerde bulunmasını önerebiliriz. Seviyorsan git konuş değil mi ama?